Waarom het accent op preventie?

Iedereen zal het ermee eens zijn dat voorkomen beter is dan genezen. Dit neemt niet weg dat de problemen in die mate ernstig kunnen zijn dat iemand dringend professionele hulp nodig heeft. We hebben het hier over crisisinterventie of crisisopvang. De beperkt aantal plaatsen en middelen behoren helaas tot de bittere realiteit. Als men er terecht kan is de opvang en begeleiding doorgaans van korte duur. Indien de toestand op korte termijn niet voldoende gestabiliseerd is dan is een vervolgbegeleiding door een andere gespecialiseerde dienst wenselijk: opname psychiatrie, thuisbegeleiding, ambulante begeleiding in een centrum voor Geestelijke Gezondheidszorg (GGZ), verblijf in een internaat, … . Een overkoepelend probleem over de doelgroepen en diensten heen zijn de wachtlijsten. Helaas zijn wachten en crisissituaties onverzoenbaar.

We zullen ons in wat volgt dus niet beperken tot wat je kan doen op moment van een crisis maar eveneens ingaan op wat je kan doen om een crisis te voorkomen.

Een crisis is een psychische noodtoestand waarbij de gebruikelijke middelen om het evenwicht te bewaren niet meer helpen. Een crisis los je niet zomaar op. De aanpak van een crisis situeert zich in 3 fasen: vooraf, tijdens en nadien.

Focus van de aanpak ligt op de preventie, op het herkennen van signalen die kunnen wijzen op een crisis. Wanneer een crisis zich voordoet zijn de middelen en plaatsen voor crisisopvang immers beperkt. Het gaat doorgaans om een observatie en een intensieve behandeling van korte duur. Nazorg is even belangrijk als preventieve zorg. Men kan je gericht doorverwijzen, opvang zoeken, praktische zaken regelen, …

Vergeet niet

Het sociaal netwerk rond de persoon met autisme uitbreiden, kan eveneens bijdragen tot de preventie van een crisis.